Een persoon mag wel eens in de schijnwerpers staan. Dat is een dame die Marcel in 1987 had leren kennen. Hij noemt haar naar een personage uit een van zijn verhalen: Viviane Corrigan. Zij woonde tot ze in 1990 Nederland verliet in Breda. Marcel kwam haar in de zomer van 2003 geheel onverwachts in Ierland tegen. Uiteindelijk bleek ze sinds 1995 zijn correspondentie vriendin te zijn. Zij was op zoek naar antwoorden en Marcel kon haar die geven. Wat zij al sinds 1987 wist, daar kwam Marcel bij de ontmoeting in Ierland achter: het is ware liefde tussen deze twee mooie mensen. Viviane is een voormalig paranormaal medium die destijds in de tweede helft van de tachtiger jaren mensen op weg had geholpen. Ook met deze prachtige website is zij hulpvaardig door Marcel hier in te steunen. Verder is zij een enorme fan van The Corrs en heeft ze Marcel daar mee aangestoken.
Marcel en zijn vriendin delen dezelfde muzikale voorkeuren, terwijl hij een veel bredere belangstelling voor muziek heeft. Zijn liefde voor muziek en film heeft zelfs geleid tot een korte periode als koorzanger in een kerkkoor en een bijrol in een filmproduktie van Bob Entrop Produkties, destijds Sol Film Produkties geheten. In 1990 had Marcel zijn medewerking verleend aan een leerling regisseur die een deel van Pas de Deux als examen had. Marcel had de rol die Ton Lensink in het originele toneelstuk in 1973 had. Na een inschrijving bij een castingbureau waar hij een aanbod afsloeg, heeft Marcel niets meer aan acteren gedaan. Toen Viviane dat vernam was ze verbaasd. Nog meer onder de inruk van zijn zang. Maar zo nuchter Marcel is, wilt hij er verder niets aan doen, behalve tijdens zijn werk als postbode. Hij noemt zich The Singing Postman. "You know what they say?" vraagt hij dan. Als niemand het antwoord weet luid zijn antwoord: "The Postman Always Rings Twice" en dan klinkt zijn fietsbel twee maal.